“Iedere keer als ik naar het beeld kijk en het aanraak, zie en voel ik nog een stukje van mijn moeder.”
Afscheid nemen is onvermijdelijk als jij zelf of jouw dierbare niet meer beter wordt. Dit is een van de moeilijkste en zwaarste dingen in het leven.
De afgelopen jaren ben ik vaak getuige geweest van dat families, ouders en geliefde nog een laatste tastbare herinnering wilde maken voor later.
Vaak hoor ik dan achteraf dat het beeld een stukje steun en troost geeft. De bepaalde houding van de handen, de zegelring van vader, de rimpels en pigmentvlekken van moeder, het specifieke litteken van de geliefde en de vorm van de vingertjes van hun kindje. Dit geeft hen de troost en ook de herkenning die ze nodig hebben. Het weer even kunnen voelen aan de hand van de ander wanneer het afscheid daar is geweest.
Het is heel bijzonder dat de beelden die wij met hart en ziel maken anderen ook zo raken.
Welke tastbare herinnering heb jij van een dierbare die je verloren bent? En wat doet dit met jou?
